Gül Yetiştiren Adam

İz Yayıncılıktan çıkan 144 sayfalık kısa ama düşündüren bir romandır.
“Şehir yıkıntıları. Ve insan yıkıntıları.”
Kitabına bu satırlarla başlıyor yazar. İki farklı insanın yaşadıklarını, hayata bakış tarzlarını anlatırken aslında bu iki cümleyi işliyor kitap boyunca. Karakterlerden birisi şehir hayatına dalmış, modernleşmeyi yanlış anlamış evli bir kadın, diğeri ise Kurtuluş Savaşı’nda bütün arkadaşlarını kaybetmiş ve savaş sonrası gelişmeleri şaşkınlıkla karşılayan yaşlı bir adam.
Aslında iç içe olan bu hikâyelerden ikincisi kitaba ismini veriyor. Yaşlı adam uğruna savaştıkları değerlerin yavaş yavaş yok oluşunu, yok etmek için savaştıkları şeylerin ise savaştan sonra daha da kalıcı olarak gelişini 50 yıl boyunca evinden hiç dışarı çıkmayarak protesto ediyordu. Ancak 50 yıl sonra bir gün bu sessiz direnişten vazgeçiyor ve bir sabah torunuyla sabah namazına gidiyor. Cemaatin halini görüp şaşkınlık içinde kalan yaşlı adam bu duruma sessiz kalamıyor.

“Biz yıllarca bunun için mi savaş verdik?” bu cümle kitap boyunca zihnimde çınladı.
Uğruna binlerce insanımızın can verdiği değerlerimizi bir bir ortadan kaldırmak için miydi verilen bu savaşlar?

Sahi şimdi biz kime benziyoruz?